ยามเยือนถิ่นแคว้นดินแดนฟูเฟื่อง ชื่อเมืองสองแคว
สมคำกล่าวแท้ สวรรค์สรรสร้าง
ธารน้ำหลากไหลเป็นแนวทาง
สองริมฟากฝั่งพืชพันธุ์สะพรั่งทั่วไป
พนมมือกราบพระพุทธชินราชพระปฎิมา
ขอจงเมตตาปกป้องผองภัย
บุญน้อมนำเคราะห์กรรมสิ้นไป
หวังใดจงได้ สิ่งศักดิ์สิทธิ์ไซร้ช่วยดล
น่านน้ำยามเย็นกระเซ็นเป็นฟอง
โอ้แก่งโสภาละอองน้ำหล่น
สกุโณทยานสำราญกมล
ได้ผลเสมือนวิมาน
จำลาจากแคว้นแดนพิษณุโลกวิโยคดวงใจ
ถึงคราวจากไปเสมือนไกลบ้าน
คงว้าเหว่เหงาใจไปนาน
ทุกคราวที่ผ่าน อกสั่นหวั่นไหวอาวรณ์